Besluit van Z:.Redenaar bij voordracht Jeroen Olyslaegers

In een recente column van Jeroen Olyslaegers op de nieuwssite Apache.be las ik deze week:

Sinds de acties van de andersglobalisten eind jaren negentig hoop ik op een “eigen lobby”, op een brede verzetsbeweging die wordt gedragen door zeer uiteenlopende mensen die zich verzamelen rond de simpele vaststelling dat onze samenlevingsvorm mankementen vertoont, een gebrek aan langetermijnvisie tolereert en al veel te lang een politieke wereld duldt die veel te vaak vergeet wat de echte belangen van zoveel burgers zijn."

Die burger bewust maken is zijn uiteindelijke doel.

Het begon met het uitdelen van voedsel op een plein in Antwerpen. Een actie die eerst oogluikend werd toegestaan en die zich al snel als een virus over Vlaanderen verspreidde in de vorm van geefpleinen. Ondanks alle aanvankelijke ‘wetten en bezwaren’.

Het gaat niet zo maar als ‘liefdadigheid’  maar om ‘geefdadigheid’ vanuit de wil om te delen. Het feit dat dit initiatief zich zo snel uitbreidde, betekent dat het beantwoordt aan een behoefte.

De armoede groeit, het geven groeit ook. Maar ook het besef dat hergebruik en ruilen een manier zijn om het milieu minder te belasten. Dat vanuit deze acties weer gesprekken ontstaan,  die het isolement van mensen doorbreken en die het bewustzijn verbreden.

De ‘commons’ is een veel gebruikt begrip in de nieuwe economie, de deeleconomie. Binnen deze nieuwe beweging wordt het idee in praktijk gebracht. Door de burger 2.0 zoals Jeroen Olyslaegers hem noemt.

En toch is het nodig om de motieven voor dit soort acties helder te houden. Het in onze kringen veel gehoorde motto ‘doe het goede om het goede’, dat vooral de gever een glorieus gevoel geeft, kan niet volstaan.

Jeroen Olyslaegers en zijn medestanders kaderen deze en andere komende acties binnen een breder politiek kader. Geen partijpolitiek, maar politiek als dat wat het volk beweegt, wat zijn verzuchtingen zijn, zijn legitieme eisen, zijn echte belangen.

Chantal Mouffe zei in een Mo*-interview een tijd geleden :

Volgens Spinoza zijn er twee grote passies angst en hoop. Rechts mobiliseert bijna altijd op basis van angst. Links zou volgens mij moeten mobiliseren op basis van hoop, een goed toekomstproject, een alternatief voor de huidige orde. Hoop is gelegen in rechtvaardigheid, in gelijkheid. Dat mensen zich gepassioneerd inzetten voor meer rechtvaardigheid, dat lijkt me niet problematisch.